Design a site like this with WordPress.com
Ξεκινήστε

lemniscatus

Συναισθήματα

  • Περί των πεπερασμένων

    06/01/2022-Ποτάμι,μιά στιγμή πριν φύγω

    Περί εορτών

    Αν ρωτήσει κάποιος πως πραγματικά είμαι..

    Αλήθεια δεν ξέρω τι απάντηση να δώσω.Πως πρέπει άραγε να νιώθει κάποιος που έζησε έστω και λίγο γεμάτος και ετοιμάζεται να φύγει άδειος;Ή μάλλον προσποιούμενος οτι αποξενώνεται από την πληρότητα;Τι περισσότερο θα μπορούσα να θέλω από τις γιορτές;Η άφεση και η παράδοση λειτούργησαν ως συνδετικός κρίκος με το νοσταλγικό μου χθές..Το δειλό μου αύριο ετοιμάζεται να με πάρει απο την υπέρβαση για να με επιστρέψει στο παρόν μου.Πάλη χαμένη ανάμεσα στη πραγματική ζωή και στη ζωή μέσα μου.Δίπολο ανάμεσα στο πλήρες και στο άδειο,στο ζωντανό και στο στάσιμο.

    Μέσο μετάβασης:Ο θυμός μου.Τον προτιμώ για αυτό και τον επιλέγω.Προτιμώ να κλωτσώ τις στάσιμες εμπρός μου πέτρες καθώς βαδίζω,παρά να στέκω ετοιμοθάνατη και παραδομένη στη λύπη μου.Κλωτσώντας,σπρώχνω τη στασιμότητα από το να την μεταμφιέζομαι.Επιλογές δεν έχω,μονάχα αποδοχές και φόβο.Φόβο προξενούμενο από το αβέβαιο.Το αβέβαιο που σκοτώνει κάθε ελπιδοφόρα απόπειρα σκέψης.

    Οπότε επιστρέφω στην αρχική άγνοια που φορτώνεται το «δεν ξέρω».Δεν ξέρω τι είδους αποχαιρετισμούς να στείλω.Αν τους ντύσω με ελπίδα,ο φόβος θα τους απογυμνώσει.Αν πάλι τους ντύσω με φόβο,η ελπίδα θα παραπονιέται που δεν της επέτρεψα να ντυθεί.

    Για αυτό και σε τούτον τον αποχωρισμό δε χωρεί καλή και γεμάτη φορεσιά παρά αθεράπευτα απεγνωσμένη ελπίδα ντυμένη με το ψεύτικο αυτό κόσμημα του φόβου.Άδικο να ζούμε δύο ζωές παράλληλα.Να αδειάζουμε στην έκβαση της εξωτερικής ζωής,καθώς η έσω ζωή αγανακτεί.

    Όσο,λοιπόν,θα ζώ γεμάτη μέσα μου,αποχαιρετισμός δε θα υπάρξει..Μονάχα συμβιβασμός.

    Advertisement

  • Για τη δική μου μαμά!

    Με την μαμά μου γενικά οι σχέσεις μου ειναι παράξενες εως απερίγραπτες
    Θα είμαστε στα ακρα,ή πολύ καλά ή πολύ χάλια σε σημείο να μην μιλάμε καν.
    Δεν αμφιβάλλω λοιπόν όταν η ιδια αυτοχαρακτηρίζομαι «των άκρων».
    Όντως!
    Γενικότερα υπήρξαν περίοδοι της ζωης μου που οι τασεις φυγής μου χτυπούσαν στο κόκκινο,σε σημείο να μην με νοιάζει τίποτε άλλο παρά να θέλω να φύγω από το σπίτι μου.

    Η μαμά μου δεν έχει πολλές φορές τον τρόπο της μαζί μου.
    Δεν μπορώ σίγουρα να της προσάψω ευθύνες ή να την κατηγορήσω για αυτό,γιατί αυτοδηλώνομαι απαιτητικός άνθρωπος.

    Έχω κι εγώ συχνά τα ψυχολογικά μου λογικό να μην ξέρει πως να με χειριστεί όταν κι εγώ κλείνω τις δυνατές εισόδους.

    Στις σχέσεις γονέων-τέκνων πιστευω ακατάπαυστα πως οι λεπτομέρειες συνήθως είναι αυτές που χρωματίζουν την ψυχοσύνθεση του παιδιού.

    Η δική μου θα έλεγα πως έχει βαπτιστεί απο αρκετους νορμαλισμούς-μάσκες και προσωπεία της παιδικής μου ηλικίας.
    Τέλος πάντων ,συχνά περνάω κρίσεις ταυτότητας και δε μπορώ να αυτο προσδιοριστώ ..(θέμα για το οποίο μίλησα ήδη)

    Δε ξέρω ποια απο ολες τις ταυτοτητες μου αντικατοπτρίζει αυτό που ειμαι,τη Χρύσα,την αυθεντική και οχι αυτή που αποτελεί δημιούργημα συνθηκών του περιβάλλοντος της.
    Πάντως ένα ειναι το σιγουρο
    δεν εκτιμώ αυτό που έχω και το ξέρω!
    Η μαμά μου εχει περάσει μέσα απο τρικυμίες για να με μεγαλώσει,στάθηκε για εμένα μητέρα και πατέρας,ενώ οι δυσκολίες δεν έπαψαν να χτυπούν την πόρτα της όλα αυτα τα χρόνια.Αδραττε χάριν εμού την παραμικρή ευκαιρία που της προσφέρονταν θυσιάζοντας προσωπικές της απολαύσεις και πράγματα για τον εαυτό της, απλά και καθημερινά που ποτέ της δεν έλαβε γνώση.

    Προτιμούσε να κρατά τα χρήματα της για κάτι δικό μου,να εξοικονομεί μικρές παροχές απλά και μόνο για να τις προσφέρει σε εμενα!
    Το ανεξέλεγκτο εσωτερικό άγχος της,οι τόσες στεναχώριες που πέρασε, πραγμα που εγώ με τα νεύρα μου επέτεινα.

    Ίσως στάθηκα ένα μεγάλο πρόβλημα κι εγώ δε το αρνούμαι.

    Υπήρξαν μέρες που με την συμπεριφορά μου ένιωθα εγώ η ίδια άχρηστη,ξυπνούσα τα πρωινά και έβλεπα ανούσια την παρουσία μου στο σπίτι
    Αλλά τι με το να τα γράφω όλα αυτά;
    Κάποια στιγμή που θα χάσω τον αγαπημένο μου αυτό άνθρωπο τότε θα μείνω πραγματικά μόνη μου..

    Τοτε μπορεί απλά και μόνο να θέλω να την πάρω βιντεοκληση να της δείξω το φαγητό που μαγείρεψα βάσει των υποδείξεων της ή να τις εξιστορήσω τις βολτες που πήγα και να μην μπορω!
    Να γυρίσω σε ενα σπίτι άδειο,να μην εχω κάποιον να με περιμένει,κάποιον που αγαπά ανιδιοτελως και αγνά..
    Και κάπως ετσι να μάθω όλως εξάφνως να στέκομαι στα δικά μου ποδια τα οποία θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω και ετοιμόρροπα κάποιες πολύ αδύναμες μου στιγμές..
    Δυσαρεστες σκέψεις,αλλά εχει σημασία!
    Έχει σημασία να αναγνωρίζουμε τη σημασία των ανθρώπων μας,
    των σπουδαιότερων στη ζωή μας!
    Ιδίως όταν πρόκειται για αυτούς που μας χάρισαν τη ζωή,που χωρις αυτούς δεν θα υπήρχαμε κυριολεκτικά κι μεταφορικά

    Σαγαπώ μαμά κι ας μη στο λέω!

  • Κρίση ταυτοτήτων-οι πολλοί μας εαυτοί

    Πολλές φορές ή μάλλον τις περισσότερες,ακόμη και εν αγνοία μας βρισκόμαστε στη δυσάρεστη κατάσταση να υποκρινόμαστε στους γύρω μας είτε πρόκειται για τα πιο αδιάφορα πρόσωπα που ερχόμαστε σε επαφή, είτε ακόμη και για τα πιό κοντινά.

    Είναι δυσάρεστο εως και ανυπόφορο τη στιγμή που το μέσα μας αντιδρά και ξεσπά απέναντι στον κομφορμισμό.

    Είμαστε λοιπόν εμείς και οι ταυτότητες μας και οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε μηχανές.
    Λες και χρειαζόμαστε εισιτήριο για να μπούμε στη ζωή τους.
    Διαφορετική ταυτότητα για τον έναν,διαφορετική ταυτότητα για τον άλλον.
    Εν τέλει αναλωνόμαστε ψυχικά
    Γιατί πλέον έχουμε δώσει ιδεατές εντυπώσεις στον καθέναν προσπαθώντας να χωρέσουμε στα μέτρα τους.
    Κατι πολύ συγκεκριμένο θα είμαστε για τον έναν,κατι πολύ συγκεκριμένο για τον άλλον και τον καθένα ξεχωριστά

    Και εν τέλει

    Τι είμαστε για τον εαυτό μας;
    Μάλλον η προσπάθεια που καταβάλλουμε για να χωρέσουμε στα μέτρα των άλλων.
    Τρέχουμε να κρυφτούμε,μην τυχόν απογοητεύσουμε τις εντελώς διαφορετικές προσδοκίες που έχουν για εμάς.
    Το βάρος θα ισχυριζόνταν κάποιος εδώ,δεν εμπίπτει στους άλλους παρά σε εμάς τους ίδιους που δεν συνιστούμε μία αυθεντική προσέγγιση της προσωπικότητάς μας.

    Δεν είναι,όμως,πάντοτε το αυτονόητο και δεδομένο.

    Αρκεί να αναλογιστούμε οτι ευθύς μόλις δουν οι άλλοι την αλήθεια που κρύβουμε μέσα μας ή ένα αυθεντικό κομμάτι του εαυτού μας ενδέχεται να απογοητευτούμε εμείς οι ίδιοι από την απογοήτευση που συνάμα θα προκαλέσουμε.
    Πόσο μάλλον όταν δεν μας έχουν συνηθίσει έτσι.
    Και τι γίνεται;

    Ζούμε μονίμως με τον φόβο μήπως αποκαλυφθούν τα υπολείμματα που στελεχώνουμε μέσα μας κι έτσι πάσχουμε εσωτερικά για μια ακαταμάχητη εναλλαγή ταυτοτήτων που λειτουργεί ικανοποιητικά για τους άλλους,ψυχαναγκαστικά πλεον για εμάς.

    Δεν είναι εύκολο,πόσο μάλλον όταν ο καθένας μας εκλαμβάνεται και αντιμετωπίζει διαφορετικά κάθετι που του προκύπτει.Διαφέρει η χειριστικότητα του καθενός,το ίδιο και ο τρόπος εξωτερίκευσης του φόβου του.

    Συνειδητοποιημένοι,λοιπόν,της υποκρισίας μας,μένει να βρούμε όχι πρωτίστως λύση,αλλά τη δύναμη να την εφαρμόσουμε.

    Πολλές ρηχές νουθεσίες χρησιμοποιούνται συνεχώς,το ίδιο και ηθικολογίες του τύπου «να είσαι ο εαυτός σου» .Και ρωτώ:

    Πόσο εύκολο είναι αυτό στην πράξη;

    Τα όρια ειναι ρευστά.

    Καμιά φορά η ζωή μας προσαρμόζει στα μέτρα της ακουσίως και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αφότου το αποδεχτούμε είναι να μάθουμε να αντέχουμε,πρωτού βρούμε τη δύναμη να το αντιμετωπίσουμε!